Kohuts zelf–psychologie en de problematiek van tweede–generatie–oorlogsgetroffenen

Abstract

Kohuts zelf–psychologie wordt in dit artikel geïntroduceerd als een verklaringsmodel voor de psychopathologie bij kinderen van oorlogsgetroffenen. De levenservaringen van oorlogsgetroffenen kunnen dusdanig beschadigend zijn voor hun ‘zelf’, dat zij onvoldoende empathie kunnen opbrengen voor de fase–adequate narcistische behoeften van hun kinderen. Dit kan leiden tot stoornissen in de ontwikkeling van het ‘zelf’ van het kind, waardoor zelf–pathologie ontstaat in al haar verschijningsvormen. Het bezien van tweede–generatieproblematiek vanuit zelf–psychologisch perspectief kan het begrip voor de bij deze patiënten aanwezige psychische aandoeningen vergroten, en bruikbare richtlijnen opleveren voor de behandeling.

Summary

In this paper Kohut's self–psychology is introduced as a conceptual frame for understanding the psychological problems of children of holocaust survivors. The experiences of holocaust victims may damage their ‘self’, impairing their ability to adequately fulfill the narcissistic needs of their children. The development of the ‘self’ of the children may consequently be disturbed, leading to self–pathology. Kohut's self–psychology can enhance our understanding of children of holocaust survivors, and provide us with some useful guidelines for treatment.